Mapa przed­sta­wia całe ujście Odry, czy­li obszar ujścia Odry, któ­ry zaczy­na się w Hohen­sa­aten, gdy nie­za­kłó­co­na Odra, za Ode­rbruch, prze­ci­ska się przez cia­sno­tę Wyspy Neun­ha­ge­ner. Ujście Odry na pół­no­cy jest prak­tycz­nie na pozio­mie morza, więc pra­wie nie ma nachy­le­nia. Odra, któ­ra pier­wot­nie mean­dro­wa­ła w tym ujściu, wraz z licz­ny­mi odno­ga­mi sta­ry­mi i dru­go­rzęd­ny­mi, zosta­ła przy­wró­co­na do obec­ne­go, dzi­kie­go kształ­tu przez holen­der­skich eks­per­tów na począt­ku XX wieku.

Mapa przed­sta­wia nie­miec­ko-pol­ski park mię­dzy­na­ro­do­wy, któ­ry został zało­żo­ny wspól­ną dekla­ra­cją Pol­ski i Nie­miec w 1993 roku. Po stro­nie nie­miec­kiej obej­mu­je Park Naro­do­wy Doli­ny Dol­nej Odry i Obszar Ochro­ny Kra­jo­bra­zu Doli­ny Dol­nej Odry, a po stro­nie pol­skiej Cedyń­ski Park Kra­jo­bra­zo­wy i Park Kra­jo­bra­zo­wy Doli­na Dol­nej Odry ). Ten trans­gra­nicz­ny, euro­pej­ski, a zwłasz­cza nie­miec­ko-pol­ski obszar obej­mu­je łącz­nie 117 274 ha.

Na począt­ku XX wie­ku doli­na dol­nej Odry zosta­ła zre­struk­tu­ry­zo­wa­na przez holen­der­skich eks­per­tów, Stro­mo­der został umiesz­czo­ny na wschod­nim krań­cu doli­ny, a sta­ra Odra i ujście rze­ki Wels zosta­ły prze­pro­jek­to­wa­ne z kil­ko­ma cię­cia­mi kana­ło­wy­mi, two­rząc Hohen­sa­aten- Dro­ga wod­na Frie­drich­sthal. W mię­dzy­cza­sie prze­szło kil­ka­set kilo­me­trów Sta­re ramio­na kła­mać. Były oba Suchy polder stwo­rzo­ne, któ­re nie są zale­wa­ne przez cały rok, jak Lunow-Stol­per Troc­ken­pol­der czy Frie­drich­stha­ler Troc­ken­pol­der (5/6), ale tak­że tzw. Mokry polder, któ­re w zimo­wym pół­ro­czu są zale­wa­ne przez otwar­te kon­struk­cje wlo­to­we i wylo­to­we przez zwy­kle wyżej sto­ją­cą wodę Odry i wno­szą na łąki nawóz orga­nicz­ny. Po stro­nie nie­miec­kiej, po zjed­no­cze­niu, zmo­der­ni­zo­wa­no struk­tu­ry tech­nicz­ne nie­zwy­kle wyso­ki­mi kosz­ta­mi. Po pol­skiej stro­nie inży­nie­ro­wie hydrau­li­ki pla­nu­ją coś podob­ne­go, choć polde­ry nie były utrzy­my­wa­ne od 1945 roku i de fac­to zosta­ły zwró­co­ne natu­rze jako wtór­ne puszcze.

W 1992 roku powsta­ło Fede­ral­ne Mini­ster­stwo Śro­do­wi­ska pod kie­row­nic­twem mini­stra śro­do­wi­ska Prof. Dr. Klaus Töp­fer oraz Fede­ral­na Agen­cja Ochro­ny Przy­ro­dy (BfN), pod kie­row­nic­twem prof. dr. Mar­tin Uppen­brink wraz z lan­dem Bran­den­bur­gia, repre­zen­to­wa­nym przez mini­stra śro­do­wi­ska Mat­thia­sa Plat­zec­ka, naj­więk­sze­go wów­czas Pro­jekt kon­ser­wa­tor­ski na dużą ska­lę o ogól­no­kra­jo­wym zna­cze­niu repre­zen­ta­tyw­nym, o war­to­ści finan­so­wej 60 mln DM. Mapa przed­sta­wia pla­no­wa­ny podział na stre­fy, tj. obszar rdze­nio­wy o powierzch­ni ok. 11 500 ha oraz obszar obję­ty pro­jek­tem. To Pro­jekt pasa nad­brzeż­ne­go zosta­ła jed­no­stron­nie i przed­wcze­śnie anu­lo­wa­na w 2000 r. przez ówcze­sne­go mini­stra rol­nic­twa Wol­fgan­ga Bir­th­le­ra (SPD), środ­ki udo­stęp­nio­ne Bran­den­bur­gii pły­nę­ły z powro­tem do budże­tu fede­ral­ne­go. Pozo­sta­je jed­nak pod­sta­wą do wyko­rzy­sta­nia środ­ków przez Sto­wa­rzy­sze­nie Przy­ja­ciół Pol­sko-Nie­miec­kie­go Euro­pej­skie­go Par­ku Naro­do­we­go Doli­ny Dol­nej Odry e.V.

Jedy­ny jak dotąd bran­den­bur­ski park naro­do­wy w Doli­nie Dol­nej Odry został utwo­rzo­ny w 1995 r., a następ­nie zmie­nio­ny w 2006 r. na pra­wie bran­den­bur­skim. Mapa poka­zu­je obszar par­ku naro­do­we­go o powierzch­ni oko­ło 10 500 hek­ta­rów, a tak­że podział na stre­fy, któ­ry ist­nie­je od 2006 roku. Stre­fa I (50% par­ku naro­do­we­go) powin­na roz­wi­jać się jako tzw. rezer­wat cał­ko­wi­ty do rezer­wa­tu wtór­ne­go. Pod­czas gdy Stre­fa Ia zosta­nie natych­miast wyco­fa­na z uży­cia, Stre­fa Ib będzie roz­wi­jać się tyl­ko w per­spek­ty­wie. Stre­fa II (rów­nież 50% par­ku naro­do­we­go, czy­li dobre 5 tys. ha) powin­na nadal słu­żyć ochro­nie gatun­ków i bio­to­pów oraz być w dłuż­szej per­spek­ty­wie eks­ten­syw­nie wyko­rzy­sty­wa­na rolniczo.