Pier­wot­nie Odra dzie­li­ła się na dwa głów­ne ramio­na na pół­noc od Ode­rberg, z któ­rych więk­sze, zwa­ne Odrą, bie­gło zachod­nim krań­cem doli­ny przez Lunow, Stol­pe i Crie­wen do Schwedt, nato­miast dru­gie głów­ne ramię, Meglitz, na wschod­nim krań­cu wznie­sień przez Hohen­wut­zen, Zehden (Cedy­nia), Bel­lin­chen (Bie­li­nek) i Peet­zig (Pia­sek) do Dol­ne­go Saaten (Zatoń Dol­ny). Poni­żej Schwedt i von Nie­der­sa­aten dwa głów­ne ramio­na zmie­ni­ły się i roz­ga­łę­zi­ły. Na pół­noc od Gartz i Gre­ifen­ha­gen (Gry­fi­no) znów widać było dwa głów­ne ramio­na, z któ­rych Odra na zachod­nim krań­cu pro­wa­dzi­ła przez Gartz i Szcze­cin (Szcze­cin) do Papen­was­ser, Reglitz na wschod­nim krań­cu wpa­da­ła do jezio­ra Dam­m­schen . Oba ramio­na głów­ne połą­czo­ne były ze sobą licz­ny­mi ramio­na­mi pośrednimi.

Celem dzia­łań hydro­tech­nicz­nych z XIX do XX wie­ku była budo­wa i utrzy­ma­nie głę­bo­kie­go, wydaj­ne­go węża stru­mie­nia aż do natu­ral­ne­go zbior­ni­ka odbior­cze­go, jezio­ra Dam­m­sche See. Celem było pogłę­bie­nie, skró­ce­nie, wypro­sto­wa­nie szla­ku żeglu­go­we­go i uczy­nie­nie go zawsze żeglow­nym. Ponad­to nale­ża­ło zapo­bie­gać powsta­wa­niu osa­dów pia­sku, przy­spie­szyć odpływ powo­dzi i popra­wić odbiór wody dla Ode­rbru­cha. Last but not least, na wyraź­ną proś­bę wła­ści­cie­li łąk, któ­rzy nie chcie­li rezy­gno­wać z obfi­te­go nawo­że­nia zimo­wy­mi powo­dzia­mi, teren ten powi­nien być bez ogra­ni­czeń zale­wa­ny przez powo­dzie zimowe.

Powsta­ła dro­ga wod­na Hohen­sa­aten-Frie­drich­stha­ler, któ­ra wyko­rzy­sty­wa­ła sta­re kory­to Odry na połu­dnie od Schwedt, nato­miast na pół­noc od Schwedt zosta­ła stwo­rzo­na do reali­za­cji duże­go szla­ku żeglu­go­we­go Ber­lin – Szcze­cin, czy­li do cią­głe­go użyt­ko­wa­nia przez stat­ki o ładow­no­ści 600 t , a jako woda odbior­cza Kana­łu Ode­rbruch wyma­ga­ne było prze­bi­cie. Osto­der, daw­ny Meglitz, a dzi­siej­szy Stro­mo­der, miał być głów­nym nur­tem do jak naj­szyb­sze­go odpro­wa­dza­nia napły­wa­ją­cych z Odry ilo­ści wody i zawie­si­ny do jezio­ra Dam­m­schen See. Wały let­nie na zachód od Osto­de­ra mia­ły słu­żyć do zatrzy­my­wa­nia wody z gór­ne­go bie­gu w prze­kro­ju zamknię­tym do prze­pły­wu 1600 m³/sek. Teren polde­ru powi­nien być zale­wa­ny tyl­ko wte­dy, gdy poziom wody jest wyż­szy. Gdy tyl­ko poziom wody na Osto­der opad­nie, obszar polde­ru powi­nien szyb­ko wyschnąć do dol­nej dro­gi wod­nej Hohen­sa­aten-Frie­drich­stha­ler i do Westo­der. W celu zapew­nie­nia cało­rocz­ne­go żeglow­ne­go duże­go szla­ku żeglu­go­we­go i bez­piecz­ne­go zale­wa­nia Ode­rbru­cha, nie­za­leż­nie od zmie­nia­ją­ce­go się pozio­mu wody w Odrze, oddzie­lo­no dro­gę wod­ną Hohen­sa­aten-Frie­drich­sthal od Osto­der, któ­rą posze­rzo­no do głów­ne­go nur­tu, jaz w Hohen­sa­aten i ślu­za na skrzy­żo­wa­niu Schwedt. Otwar­ta jest tyl­ko na pół­noc od Zacho­du, ale od rze­ki Osto­der był oddzie­lo­ny jazem Marien­ho­fer koło Fid­di­cho­wa (Widu­cho­wa). Jed­nak­że do 650 m³/sek. może być odpro­wa­dza­ne do Westo­de­ra przez tą jazę, gdy Osto­der osią­gnie cał­ko­wi­ty wypływ 1600 m³/sek. Przy jazie Hohen­sa­aten moż­na odpro­wa­dzać do 20 m³/sek. ze Stro­mo­de­ra do dro­gi wod­nej Hohen­sa­aten-Frie­drich­sthal w celu regu­la­cji pozio­mu wody.

Pomię­dzy Hohen­sa­aten-Frie­drich­stha­ler Was­ser­stra­ße i Stro­mo­der na połu­dniu i wscho­dzie i zacho­dzie lub na pół­no­cy powstał pla­no­wa­ny przez Holen­drów sys­tem polde­rów. Pod­czas gdy połu­dnio­wy suchy polder w Lunow i Stol­pe jest chro­nio­ny przed powo­dzia­mi przez cały rok przez wały, polder wil­got­ny na pół­no­cy we wschod­nim gro­bli let­nim, na zachod­nim gro­bli zimo­wym i na wałach do Schwed­ter Quer­fahrt posia­da licz­ne struk­tu­ry wlo­to­we i wylo­to­we któ­re są roz­wi­ja­ne jako ślu­zy i ślu­zy. Po stro­nie nie­miec­kiej mokre polde­ry (5400 ha) są zale­wa­ne zimą przez kon­struk­cje wlo­to­we w let­nim gro­bli od pół­no­cy, począw­szy od 15 listo­pa­da do 15 grud­nia każ­de­go roku. W okre­sie od 15 mar­ca do 15 kwiet­nia Deich­to­re zosta­nie ponow­nie zamknię­ty, woda spły­wa zgod­nie ze spad­kiem do Hohen­sa­aten-Frie­drich­stha­ler Was­ser­stra­ße, Schwed­ter Quer­fahrt i Westo­der lub jest wypom­po­wy­wa­na za pomo­cą sta­cji pomp Wokół Moż­li­wość wyko­rzy­sta­nia polde­rów w rol­nic­twie na wcze­snym eta­pie. Powo­dzie let­nie, któ­re rów­nież pro­wa­dzą do powo­dzi, wystę­pu­ją rzad­ko, zwy­kle raz na deka­dę. Let­ni wał na zachód od Stro­mo­der został zapro­jek­to­wa­ny jako roz­le­wi­sko na dłu­go­ści 800 m poni­żej Crie­ort. Jest zale­wa­ny pod­czas wyso­kiej wody, jeśli prze­pu­sto­wość kon­struk­cji wlo­to­wych jest niewystarczająca.

Roz­le­głe tere­ny zale­wo­we w doli­nie dol­nej Odry spraw­dzi­ły się nie tyl­ko jako fil­try obsza­ro­we, ale tak­że jako sku­tecz­na ochro­na prze­ciw­po­wo­dzio­wa, nie tyl­ko pod­czas powo­dzi stu­le­cia latem 1997 roku. W lip­cu w cią­gu 10 dni na Mora­wach i na Gór­nym Ślą­sku wystą­pi­ły dwa ulew­ne desz­cze. Za pierw­szym razem spa­dło 8–10 miliar­dów m³ desz­czu, za dru­gim razem spa­dło 4–5 miliar­dów m³ desz­czu. W wyni­ku tego Odra musia­ła trans­por­to­wać sze­ścio­krot­nie więk­szą ilość wody, zamiast zwy­cza­jo­wych 400 m³/sek. Poziom wody w Hohen­sa­aten osią­gnął w dniu 31 lip­ca wyso­ki poziom 7,29 m. W prze­ci­wień­stwie do gór­ne­go bie­gu Odry na Mora­wach i Ślą­sku, gdzie w więk­szo­ści nie wystę­pu­ją tere­ny zale­wo­we, w doli­nie dol­nej Odry nie wystą­pi­ły żad­ne zna­czą­ce szko­dy. Szczyt wyso­kiej wody został wchło­nię­ty przez roz­le­gły kra­jo­braz łęgo­wy doli­ny dol­nej Odry, Ode­rbruch i dol­ne­go Szcze­ci­na (Szcze­cin) chro­nio­ny przed powodzią.

W rapor­cie koń­co­wym rzą­du kra­ju związ­ko­we­go Bran­den­bur­gii z dnia 31 mar­ca 1998 r. szko­dy powo­dzio­we osza­co­wa­no na 648 mln DM. Według Fede­ral­ne­go Insty­tu­tu Hydro­lo­gii w Koblen­cji takie tak zwa­ne powo­dzie stu­le­cia mogą w przy­szło­ści powta­rzać się czę­ściej. W kon­tek­ście glo­bal­ne­go ocie­ple­nia glo­bal­na tem­pe­ra­tu­ra wzro­śnie o oko­ło dwa stop­nie do 2030 roku, co ozna­cza, że ilość opa­dów w Niem­czech wzro­śnie o 100 l/m² rocz­nie. Insta­la­cje hydro­tech­nicz­ne i sys­tem polde­ro­wy wyma­ga­ją wyso­kich nakła­dów oso­bo­wych i finan­so­wych na ich utrzy­ma­nie. Wła­ści­we Mini­ster­stwo Śro­do­wi­ska Bran­den­bur­gii zakła­da co naj­mniej 800 000 DM w rocz­nych kosz­tach utrzy­ma­nia i eksploatacji.

Sys­tem polde­ro­wy powstał w cza­sie, gdy każ­dy metr kwa­dra­to­wy grun­tów ornych był potrzeb­ny pod upra­wę. Tyl­ko nie­wiel­ka część sys­te­mów hydro­tech­nicz­nych jest potrzeb­na do zabez­pie­cze­nia mię­dzy­na­ro­do­wej dro­gi wod­nej mię­dzy Ber­li­nem a Szcze­ci­nem oraz do ochro­ny prze­ciw­po­wo­dzio­wej, co widać już po tym, że skom­pli­ko­wa­ne zarzą­dza­nie polde­ra­mi na polde­rach Gart­zer i Schil­lers­dor­fer zosta­ło prze­rwa­ne od 1945 roku. Nie­zbęd­nym pozo­sta­je na przy­kład zimo­wy wał na wschód od dro­gi wod­nej Hohen­sa­aten-Frie­drich­stha­ler. Więk­szość pozo­sta­łych obiek­tów, począw­szy od gro­bli let­niej towa­rzy­szą­cej poto­ku lub na zachód, po kon­struk­cje wlo­to­we i wylo­to­we, któ­re wyma­ga­ją wie­lu prac kon­ser­wa­cyj­nych i pie­lę­gna­cyj­nych, prze­pom­pow­nie i odchwasz­cza­nie rowów, to w zasa­dzie dodat­ko­wa dota­cja środ­ki dla lokal­ne­go rolnictwa.

Po stro­nie nie­miec­kiej sys­te­my hydro­tech­nicz­ne dzia­ła­ły w cza­sach NRD, ale od dłuż­sze­go cza­su nie były grun­tow­nie napra­wia­ne i odna­wia­ne. Po dys­ku­sji, przy­naj­mniej w śro­do­wi­skach eko­lo­gicz­nych, czy po utwo­rze­niu par­ku naro­do­we­go łąk łęgo­wych po utwo­rze­niu par­ku naro­do­we­go łąk łęgo­wych w ogó­le sen­sow­ne było odno­wie­nie kon­struk­cji wlo­tów i wylo­tów, stop­nio­wo wszyst­kie kon­struk­cje wlo­tów i wylo­tów były zupeł­nie nowe, a ponie­waż pie­nią­dze nie gra­ją rola w Niem­czech zbu­do­wa­na w nowo­cze­sny spo­sób, nawet jeśli w przy­szło­ści może nie być już wyko­rzy­sty­wa­na. W koń­cu moż­na to wyko­rzy­stać do ochro­ny polde­rów przed zala­niem w przy­pad­ku nie­spo­dzie­wa­nych wio­sen­nych lub let­nich powo­dzi. Ale w rze­czy­wi­sto­ści ta milio­no­wa inwe­sty­cja zosta­ła wyda­na zupeł­nie bezcelowo.

Naj­póź­niej po let­niej powo­dzi 1997 roku pod­ję­to decy­zję o pod­nie­sie­niu i posze­rze­niu wszyst­kich wałów zimo­wych i let­nich, cho­ciaż nie były one zagro­żo­ne pod­czas tej spek­ta­ku­lar­nej powo­dzi na tere­nie par­ku naro­do­we­go. W przy­pad­ku wałów zimo­wych na wschód od Hohen­sa­aten-Frie­drich­stha­ler Was­ser­stra­ße może to mieć sens dla lud­no­ści na zachód od Hohen­sa­aten-Frie­drich­stha­ler Was­ser­stra­ße ze wzglę­du na ochro­nę prze­ciw­po­wo­dzio­wą, ale jest to raczej bez­ce­lo­we, jeśli cho­dzi o moder­ni­za­cję i kon­ser­wa­cję wałów let­nich. Są jesz­cze więk­szą prze­szko­dą dla praw­dzi­we­go par­ku naro­do­we­go na tere­nach zale­wo­wych. Jeże­li kon­struk­cje wlo­to­we i wylo­to­we pozo­sta­ją otwar­te przez cały rok, ich dzia­ła­nie, któ­re zakłó­ca natu­ral­ny pro­ces zale­wo­wy, jest nie­co ograniczone.

Dzię­ki temu wszyst­kie sys­te­my hydro­tech­nicz­ne w doli­nie dol­nej Odry zosta­ły uno­wo­cze­śnio­ne w cią­gu ostat­nich 25 lat od zjednoczenia.

Po stro­nie pol­skiej zarzą­dza­nie polde­rem usta­ło po zakoń­cze­niu woj­ny. Nawet bez tere­nów polde­ro­wych Pol­ska mia­ła wystar­cza­ją­cą ilość grun­tów ornych. Więk­szość wałów let­nich w Zwi­sche­no­der­land jest nadal nie­na­ru­szo­na, ale kon­struk­cje wlo­to­we i wylo­to­we oraz ślu­zy nie są już funk­cjo­nal­ne. Są otwar­te na natu­ral­ne powo­dzie przez cały rok.

Zada­nia w zakre­sie gospo­dar­ki wod­nej w doli­nie dol­nej Odry są skom­pli­ko­wa­ne. Oprócz Fede­ral­ne­go Urzę­du ds. Dróg Wod­nych i Żeglu­gi w Eber­swal­de odpo­wie­dzial­ny jest Kra­jo­wy Urząd Ochro­ny Śro­do­wi­ska, Depar­ta­ment Ochro­ny Wody i Gospo­dar­ki Wod­nej, Dol­ny Urząd Wod­ny obu dotknię­tych powia­tów Ucker­mark i Bar­nim oraz Sto­wa­rzy­sze­nie Wod­no-Gle­bo­we „Welse”.